Letterkundig leven, deel 2

DE WANDELENDE JOOD. 123

Leg b.v. zoo een brokje Ten Katensch dichtsel, de kèrn der legende:

״Weel 't is het kruis door Golgotha getorscht, Waaraan wij eens den Nazarener klonken, Denzelfden, ach! dien ik van waanzin dronken Verstooten heb, neen roekeloos hoonen dorst I

naast een brokje Vermeylen's proza:

En sedert hij dat gezien had, bleef het in hem branden, meedoogen-Ioos, onbluschbaar, en hij moest Christus volgen, zijn broer. — En geheel de schrikkelijke passie moest hij meêlijden: zijn vleesch was het dat doorboord en op het kruis genageld; zijn mond die vol edik en gal gestopt, zijne zijde die doorstoken werd. Toen Jezus' moeder in onmacht zonk, scheurde ook zijn hart, maar niet slechts een zoon beweende hij. En toen het volk, bekropen door vrees en wroeging, wegvluchtte onder den droeven leêgen hemel, eer Hij daarboven zijn laatsten snik gaf, en bleven alleen nog wat soldaten, die om zijn mantel dobbelden, en een wolk omfloerste zijn voorhoofd, hij riep: ״O Vader, waarom hebt gij mij verlaten?" toen zocht de blik van Ahasverus zijn geliefden blik, en zij vergingen samen in dezelfde zee van wanhoop, waar dan de verwinnende, de onbegrepen glimlach van Christus weer boven glansde.

en ge hebt plots vóór u, het verstand en het gevoel waarmee éénzelfde legendarisch zieledrama bewerkt is. Niet gaf ik dit stukje Vermeylen als een staal van zijn werkelijk mooist-proza. Er staan in dit brokje slechts eenige regels van oorspronkelijke beeldingskracht, maar in hoofdzaak gaf ik het als vernielende tegenstelling — van eeredienst-rhetoriek en zwaar gevoel dat met snikken en smartvlagen de keel uitscheurt.

III.

Vermeylen vervormde in zijn boek de legende. Bij hem verstoot Ahasverus Christus niet voor den drempel van zijn woning, als Christus uitgeput van de kruis-vracht, daar een moment rusten wil. Vermeylen doet Ahasverus naar den Christus toegaan, als hij hoort door