Letterkundig leven, deel 2

HET ZICHTBAAR GEHEIM.

Ik was nabij haar met mijn blik En ondervond een zoeten schrik: Geen ruimte telt.

Tezaam geschapen ster en oog, Eén enkel leven laag en hoog, Zijn wij de gewordenen voor elkaar, Zij werd door mij, ik werd voor haar: Waar is de grens ?

Ik draag en ben het heel heelal. O valsche schijn van lichaamswal. Waarbinnen wij schijnen, waarbuiten wij zijn Omvangende in een gedroomde lijn De oneindigheid!

openbaart zich de spanning en het geheimzinnige tasten naar het allerinnerlijkste lang niet zoo vast. Dit gedicht is zelfs leelijk en heel rhetorisch en brengt het grammatische gedachtenskelet van Verwey's nuchtere wezen angstiglijk naar vóór. En toch zijn de twee laatste regels van het tweede couplet weer vol mysteriebesef. De klankwieging ervan lijkt vulgair en het metrum geheel onpersoonlijk. Let nu eens op hoezeer hij in de twee laatste coupletten door den conventio-neelen maatvorm heen, en dwars tusschen het philosofisch probleem-stellen, de dorre verstandelijkheid zich ontzwachtelen laat tot een rijke transcendentale voorstelling. Uit de reeks gedichten, genaamd Die de boog spant, zou ik u verschillende zeer geestige, zeer puntige, in hun wondend sarcasme snerpende gedichten, kunnen aanhalen; tegelijk maxime, epigram en zang. Ach, heeren Poort, Bastiaanse en Scheltema,

lees uit Die de boog spant.....״Mijn Zwijgen,"....

en begrijp het waarom Scharten altijd zooveel voortreffelijke dingen van den "vernietigde" wist te schrijven.

Verwey is vaak een groot dichter.