Letterkundig leven, deel 2

116 HET ZICHTBAAR GEHEIM.

beider dichterwezen geaccentueerd. De harpachtige melodie van Verlaine, het broos -menschelij ke van den droomer, die zich opgenomen voelt door het gure getij en meezwirrelt als het doode herfstblad met den ijlenden wind; het orgelachtige klankcoloriet van Verwey, die onder de donkere schaduwen peinst en schreit. Nu meent gij wellicht, dat Verwey de teedere en smachtende sensitiviteit, de biechtelings-lyriek van een Verlaine missende, in zijn dichtwerk niet kan geraken tot de wisselende ontroeringsfijnheden van den Franschman. Hoe deerlijk vergist ge u dan. Alleen is zijn melos meer in een harmoniseerenden vorm uitgezongen. Neem:

Nieuwjaarsmorgen.

I

Het jaar vangt aan en alle stormen slapen. Wat zal ik vragen van de aanstaande dagen? Zal ik de harp ophangen bij mijn wapen? Zal van mijn fluit alleen het veld gewagen? Of zal ik zwijgend gaan door nieuwe zonnen Langs de oever van de zee en schelpen rapen? Een vreemde stilte is in mijn hart begonnen, Ik zie de maagden rank, en slank de knapen — Zelf ben ik rijp en grijs, tot volte en vree verwonnen.

II

Ik heb gestaeg als geen mijn baan beloopen, Mijn land bebouwd, mijn volk rondom beheerd, Heb ik zijn schat die nooit bederft vermeerd, Wat zal ik dan op grooter zegen hopen? Wat zal ik hunkren naar weer nieuwe taken, Die zich aan 't web van mijn bestaan ontknoopen, Of uit mijn land van most en koren haken Naar 't schroeiend keerkringsland van de Ethiopen, Of 't eilandschild van de metaalrijke Pheaken ?

III

O zoete rust, die nochtans drijft en dringt, En juist omdat ze volheid is wil spruiten,