Letterkundig leven, deel 2

IOO DE OUDE STRIJD.

volgende niet onzeggelijk duf en zonder doorleefde visie.

Het spreekt toch van zelf dat een kunst, als ie bovenaange-duide, moest uitmunten in tal van tafereelen, door den dichter met xijn tin voor schoone vormen met ingenomenheid behandeld.

Waar hij bovendien zijn fantasie vrij kan laten werken in de natuur van het zonnige Zuiden, — terwijl het feest van den dag hem gelegenheid te over aanbood, het Italiaansche volksleven in de grootste verscheidenheid te zien ontvouwd.

Ja, meneer Verwey, dat "ontvouwde" volksleven in het altijd "zonnige", nooit regenende, nooit mistige „Zuiden" is in "grooter verscheidenheid" aanwezig dan de plastische schoonheid van uw taal! Wie ziet het teekenachtig kenmerk dezer beelden? — Is niet elk woord in plaats van door het levende gevoel, door het doode begrip ingegeven? Op pag. 128 "smaakt" de heer Verwey ook "het genoegen" een groot man te zien in den strijd zijner hartstochten. — Woudt ge nog veel hooren van de wendingen zijner taal, van het sonore geluid zijner zinsreeksen? We hebben ze maar voor het grijpen. — Het is mij niet te doen, grammatisch slécht ineengezette zinnen te pronk te stellen. Wat ik van dezen luid-sprekende eisch? Het lévende, ontroerde, uit emotie geboren woord; óf, als hij dat niet kan geven, het woord en den zin omspannen met de koord-nijpingen van het vlijm-scherp vernuft, de rede-logiek, de indringende, klare argumenteering. De heer Verwey zegt, dat voor poëzie grammatica bijzaak blijkt. Voor èlle kunstuiting zal dit het geval zijn. Maar dan moet het ook kunstuiting, poëzie wezen, en geen proza dat grammatisch noch lyrisch eenige waarde heeft. Ik heb dezen bundel in zijn geheel doorgelezen. De kultuur-historikus in Verwey lijkt mij in het bijzonder zeer vaag en zijn historische speurzin slechts zeer elementair ontwikkeld.

Doch niet alléén als Verwey historische cultuur-ten-