Zegepraal

77

Ik tastte uren achtereen aan m'n beenen of er nog gevoel, prikkel in was.

Want 't ruischte en loomde daar zoo akelig alsof ze afgezaagd waren en ik toch pijn voelde.

Eindelijk werd besloten op mijn sterkeren aandrang mij naar Amsterdam te transporteeren. Je weet Florence, dat mijn broeder geheel zonder vermogen is, dat hij van z'n inkomsten als boekhouder moet leven. Hij zelf kan dus niets missen, en met mijn ziekzijn hield ook mijn verdienste op, schoon mijn uitgever toch royaal de maandelijksche post zond die ik ook vóór m'n ziekte van hem kreeg. Dat was dan echter een inkomen dat ik later weer zou moeten missen ; dus feitelijk maakte ik schuld.

Ik mijmerde, zus en broer mijmerden.

Je weet lieve, iets van dien broer niet ? Hij is stug, zwijgend-waarnemer, maar soms van een prachtige levenskracht en scherpe, stekelige psychologie, die door al zijn handelingen en woorden uitbot. Hij had me lief en had alles voor mij over.

Z'n natuur leek en was dikwijls heel egoïstisch, hard, onvermurwbaar, met koude logiek bevroren, en koele gewichtigheid omkorst, stroef en marmervast, maar in den diepsten fond zit er een fijne weekheid en zachte liefheid in 'm. Met 'n enkel zinnetje soms was al z'n stroefheid versmolten, als je 'm maar raakte.

Hoe kon hij anders ook zoo'n vrouw hebben ?

Kijk kindeke, even nog iets van hen !

Ze leven naast elkaar en toch met elkaar ; twee geheel wijkende temperamenten, zoo één.

Ik hoorde hen zoo dikwijls, — zonder dat ik 't helpen kon — in liefdesverrukking samen, als ik doodstil in mijn studeerkamer zat en zij niet vermoedden dat ik thuis was.

Ik wou dan wel even lichtelijk rumoeren om de aandacht op mij te brengen, maar dan inéén durfde ik geen stoelgerucht maken, wijl ik er iets ruws en wreeds-storends in vond.