Zegepraal

53

aangevlamde groengelommer, en de licht-duizelige geurende atmosfeer, lei doortrild van m'n innigste verlangens.

Ik voelde weer dat ik werken kon, scheppen zou. Ik voelde me zoo sterk, teeder en machtig te gelijk, dat ik alles aandurfde.

Geen sterveling, Florence, was toen in staat van m'n gezicht te lezen, hoeveel ik nog leed. Er zit 'n vreeselijke vulgairheid in 't toonen van smart.

Ik vind 't nog heerlijk, liefste, dat je nooit goed wist hoe dicht aan m'n ooren de Dood z'n zeis gescherpt heeft. Alleen doodelijk-zieken ruiken z'n vunzige gcraamtelucht ; lucht van aarde en stof, zwavel en grafmolm.

Al mijn pijnen houd ik in, want m'n scheppingsdrang loochent ze.

Op dien Hoogeweg is me in den zonneochtend 't wonder weer geopenbaard! Wat verrukkelijk lichtfijn en teeder-zangerig is de vroege Lente toch ! De Lente is 'n bloemige sprookjeshal, waarin het latere zware zomergezoem pas heel neuriënd opzingt.

Tusschen stille schitterpracht van 'n kronkelend boschje zag ik 't bloeiende rood van 'n kinderrokje, 't blanke lachsnuitje van 'n lief meisje wat later, en naast dat kindeke, 'n jong hupp'lend ding, dat met 'r gele laarsjes, fijne kuitjes en licht-bloemig gesprenkeld mousselientje dartelde in de zon als 'n wiekend witje.

Ze liepen door, verder,.... maar ik was overstelpt.

Heel die zonnige boschgrond, dat vlugge voetjesspel en gracie-fijne getrippel en gedartel van kinderpootjes, tusschen 't zoet-zomergegeur van bloeibloemen en gras, en rondom de zonnige aanschatering van al glanzen en licht ; rondom de tooverij van schaduw en halfschaduw, zag ik als met nieuwe ziel.

Hoe kleur en licht, tint en geur me toch betoovert.

Zoo'n simpel rokje van zonnig rood, tusschen de stammen van goudgroen en wonderlichtend mos, telkens weg- en opduikend weer, dat roode rokje....