Zegepraal

39

men, adellijke pracht en distinctie, prikkelde den hoogsten zwier van elegance en voorname leugen, en alles trilde daar van een rijke lichtzinnigheid en subtiele erotiek.

Mysterie en geurenzee, maar van een koloristische bekoring, rijk en vol distinctie. Want was haar heimelijke zucht naar romantiek niet een brok tijdgeest-poëzie, vol zuivere accenten van geestelijk aristokratisme ?

Hoeveel keeren, liefste, heb ik niet met ze gedanst, en hoeveel maal niet gezien, d'r heerlijke gestalten, in het kaarsen-licht, fijn en dartel, en toch zoo prachtfïer. En hoe moedig in d'r overgave waren er niet bij, als ze eenmaal haar minnaar kregen, hoe moedig in d'r bandeloos-rijk, los-van-alle-beden-kingen zich uit- en overstortend leven, hoe gevoelig en fijn-vrouwelijk, hoe fel-jaloersch en durvend in d'r diepe heimelijkheid voor liefde.

O ! Liefste, liefste, hoe heb ik ze niet gemind en gezegend, gehaat en beromantiseerd. Alles doorleefde ik met die vrouwen, en zij met mij. Want de feiten vergroeiden voor me tot 'n wereld van levend kleurig gebeuren, waarin ik ademde, waarin ik sliep, droomde.

VI.

't Was veel dieper, veel inniger dan fantasie. Want dat is 'n wereld waar je weer uitstapt met je verkoelende verbeelding. Maar ik bleef er in leven, altijd sterker, altijd echter en vaster, mee met de stuwende werkelijkheid.

Al mijn passiën, mijn liefdes, mijn smart en geluk waren hevig doorleefd, echt, allerdiepst. Ik voelde toen al dat 't gioote leven mij heel anders doorsidderde dan aan alle andere menschen.

Voor mij bestond geen abstraktie van het voorgestelde.

Al het slecht-gebeelde in ,,mémoires" en boeken, bracht ik in den stijl van het voor mij zuivere en ikzelf bouwde verwikkeling en dramatiek.