Zegepraal

!6

Ik doorwerkte met hijgende borst, geschiedenis, ekonomie, en heelemaal door eigen gevoel gedragen naar alles wat daar uit 't verleden om me herbegon.

Vooral geschiedenis van alle tijden en eeuwen !

Florence, wat ontzettende wond'ren ontbloeiden er vóór mij iederen avond en iederen doodstillen nacht op mijn kamer.

II.

Liefste, je kunt je niet voorstellen hoe ik eigenlijk gewerkt heb, die tien jaren.

Ik wilde 't je nooit zeggen als we samen waren omdat ik het dan niet over mij wilde hebben. Maar nu 't oorzaak van m'n ziekte geworden is, moet ik je opbiechten.

Florence, er bestond voor mij niets dan werken, werken met den geest, de ziel, de verbeelding, de visioenaire voorstelling.

Kind, liefste, ik geloof niet dat er ooit 'n wezen bestaan heeft, met zoo impressionable natuur. Ik heb de dingen niet gelezen, bestudeerd in cerebrale strakheid en geheugenspanning; ik heb de dingen dan met stille ontroering door me heen laten zingen, als ik ze eerst één voor één op z'n hevigst en diepst doorleefd had.

Florence ! er is nooit heviger geschreid door een mensch, nooit schaterender gejubeld dan door mij. 's Nachts op mijn kamer, 's avonds op 't land, of waar ik was.

Ik leefde tienvoudig. In de tien jaar lang-volgehouden ,,studie"-nachten, verteerde ik inéén, m'n levenskracht voor heele tijden.

Ik gaf alles, ik nam alles.

Er is geen vorm van weemoed, geen groeisel van liefde, geen ontroering, geen denk- en voelpassie mij vreemd gebleven.

Ik smeek-vroeg wel eens 't leven waarom juist ik toch moest schreien als geen menschelijk wezen weende, waarom ik toch moest jubelen als niemand juichte, moest heimweeën, liefhebben, haten....

Ik kon niet, 'n toestand, 'n mensch, 'n schepsel van fantasie