Zegepraal

112

keil naar de hoogste hoogte van ziels- en geestgenot. En nu was mijn straf gevolgd.

M'n oer-gezonde lichaam lag geslagen, m'n geest bleef werken.

Er was geen ijzige koelheid in 't logisch zien aanschouwen van den Dood, ook wijl ik er een soort bekoring in ging vinden, 'n hoog soort bevrediging van 'n vaag verlangen naar zien, als er ooit wat te zien viel. Maar vooral was ik rustig om jou, wijl ik de hoogheid en troonende pracht van jou eigen gezonde levensaanvoeling kende. Je zou 'n herinnering in je dragen die eeuwig rouwde, en toch zou je 'r 't Leven niet om verfoeien. Je zoudt begrijpen en berusten.

Nu wachtte ik m'n benauwingen af, vreesde ik ook veel minder.

De nachten met hun helsche droom-grotten bekéék ik.

Alleen hoopte ik nog op mijn vriend-dokter in Amsterdam, dat hij me dadelijk en oprecht zou zeggen hoe 't werkelijk met me stond; of er nog eenige hoop bleef, en of, zoo er geen herstel meer volgen kon, 't worstelen niet te lang zou duren.

Ik zou hem dat vragen op den man af, en in naam van onze innige en oude vriendschap moest hij de heilige waarheid zeggen. Want elk medelijderig vergoochelen van de feiten zou ik 'n walgelijke vernedering voor mijn eigen zielskracht gevonden hebben.

Toch voelde ik ook dat mijn berusting van nu wel weer omvergestormd zou worden door vlagen van bloedend verlangen naar jou. Maar ik klemde mezelf vast aan m'n marmeren wil, dien ik altijd bezeten had, en die nu ook in mij blijven moest.

Plotseling somberde 'n welving boven mijn hoofd, 'n verduisterende tuimel van licht rond-om. — Aan 't gedruisch, portiergesmak en geroep hoorde ik dat we in Amsterdam waren aangekomen.

Ik schrok. De ouê angst begon weer uit m'n beenen naar m'n keel te klauteren, al m'n zenuwen strak spannend. Ik beefde als 'n kind. Ik vreesde, in den raas van 't geweld