Zegepraal

99

me aan, met zoo'n beetje naar boven gegooiden blik, en 't avondlicht schijnt er in, dan gebeurt er een wonder om mij heen.

Ik zie 't bronsgouden geschemer van je oogen, 't starend-droomige, 't kuische kijken, 't vragende en gevende achter elkaar aflichten, tusschen je vrouwelijke levenshunkering, 't Is een smachtend streelen en hoogelijk-fijn lokken, één stomme roep.

En tusschen je staren in, een vonk-schitterende gloeistip die meelicht overal, je oogen binnen-in doet branden in zachte kringetjes rood en goud. 't Is er vochtig en glanzig, robijnig en warm. Is 't avondlicht dat er in wondert ? Zijn ze donker, zijn ze licht zóó ? Ik weet 't niet, ik weet 't niet, kindeke ! Ze zijn een wonder, dat weet ik.

Je kijkt soms even als'n dweepster, als over de lichtpracht weemoed waast, maar je kijkt heel lang als 'n vrouw van hevig liefdes-verlangen. Want je oogen roepen, roepen smachtend.

Je kijkt ook als 'n guit, in vonkelend lichtjolyt, en je oogen zwemmen dan in één fijn-vurig licht, sprankelend en dansend van lichte scherts.

Als ik je heel naïef denk, springt er om je mond 'n trekje van 'n spottende Aspasia, zoo vernuftig, zoo ironisch, zoo alles-meedoorleefd-hebbend, zoo superieur en gracieus-tartend, dat ik er van ontstel.

Even, heel even de mysterieuse lach van 'n verwende courtisane ! Iets diabolisch.

Spreek ik je dan aan in dat sentiment, in die wereldsche aandoening, dan klankt je stem öp uit een andere wereld, week en vol, altzangerig en zacht-luidend. En heel je gezichtje staat vol schroom, fijn en aanbiddelijk, vroom en teer als van 'n bidfiguurtje bij Rogier van der Weide, 't Ovaal van je kinnetje teedert blank, om heel eerbiedig te kussen ; de zachte boetseering van je wanglijn is van overstormende lieflijkheid, en je wondre oortjes, even bleek uittippend onder de gouden schaduw-spinselen van je haar, staan devootlijk in luistering gereed.

Je fijne neusje trilt. Er gaat een stroom van zoo heilig