Zegepraal

4

Plots wèg ? Is 't dan m'n hevig verlangen, mijn pijnwringend begeeren, mijn gloeidrang en mijn woeste tast naar je handen, je hals, je mond, die mij dat voorgoochelen kan ?

Florence,! Hoor in mij doorzingen de trillende teederheid van je stem en de diepe ontroeringen van je smeekende vraagjes, kijkerijtjes.

Florence ! Florence ! Ik zit hier alleen, alleen, met m'n hijgende snikkende liefde, alleen met m'n gloeiend begeeren, mijn hart open, gewond, mijn ooren vol zangeschrei van de eenzame zee.

Mijn verlangen bloedt, bloedt! Ik kan niet meer alleen zijn.

Kom, kom ! Florence, mijn liefste. Het wee van mijn verlangende, schreiende ziel is wijd als de zee die nu weenend zingt!

Florence ! ik stamel je naam, mijn tranen verzouten heet op m'n lippen. Er smelt 'n vrees op mijn mond ! Florence kom ! kom !

Laat mij niet langer, na zooveel martelenden kommer alleen !

Nü, met de weenende zee, die stille, ontzaglijke duinen, dien fluweelen nacht met zijn maanmist, nu alles zoo stil snikt van weedom.

IV.

Ik ben nog lang niet hersteld. Ik voel 't, ik voel 't, kind ! Ik huiver nog voor die stilte ! En toch sidder ik en bezwijm half van smartelijk herinneringsgenot.

Florence, nu sta je weer vóór me, ik heb m'n oogen dicht.

Je komt plots in een zonnevlam op me afstormen, om-goud van trillend licht. En je harenblond los.... neen, niet als aureool, als goudmantel,.... maar je haren heelemaal als 'n goud schitterkleed, 'n wondergewaad van lichtend zijde om je lendenen. Overal glansgoud, van 't fonkelendst in de zonnevlam, tot 't zachtst-glanzendste in de schaduwgolving. En één geur uit je harenpracht, reseda-zoet. En los en wild, woest-prachtig wiegelen over je hoofd hemelroosjes en leliën, druiventrossen en vlammende zinnia's.