De Jordaan

93

benauwend keel-gekerm kreunde na door het donkere kamertje. —

— Se sel d'r tug gein kruppies moake,____zei Neel

bedrukt.... 't slaam is d'r noar de keil getrokke,.... jou dokter hep sukke roare ideis aufer se aage.... Nel luisterde nauw, bette het benauwings-zweet van Annetjes bleek-zieke kopje.

— Geif d'r.... deunde Neel's stem.... 'n geklos aa .... 'n ons honing, en neimper 'n leipel soete olie .. en .... enne .... 'n leipel bruyne suyker....

— Hep se al gehad.

— Smeir d'r dèn in mit raufe reusel.... mins.... 't maasie fèn Ruygpaut, bei ons an de auferkènt lei op

de daud mins.... en nou is se weir kwiek as kwik____

raufe reusel Nel,.... sau ik je seg...... Lien hep

't hullie angerekemedeird fèn Smakkie____

De hoestvlaag zakte; het kindergezichtje zonk weer weg in het schemergrauw van het vuns-riekende bedje. Neel klaagde en morde weer met kleine giftige of triestige zinnetjes haar bedrukte en tegelijk opstandige ziel uit. Dat den vorigen Zaterdag Mientje haar laatste belletjes in den lommerd had gebracht. Heftig schold ze op den pandjeshuis-baas van de Lindengracht, die bijna niets meer gaf voor het goed, en als het verstond, ook geen slip van zijn jasje meer liet zien. Ze morde over de vacantie met al dat grienende en vechtende grut thuis; over den dwang van de Heil-school-tjes en den wroegenden onwil der kinderen om er heen te gaan. Maar het meest nog jammerde zij om Stijn's dronkenschap. — Nu viel Nel wild uit, dat dit eigen schuld was, ze Stijn te veel vrijheid gaf en het giftige kruid liet gedijen op eigen bodem.

— 't Most mijn fint sijn!....

In wrevel perste Nel een vuil brok leerlap sa£m, waarmee ze de tafel, vlak bij het scheef-gezakte