De Jordaan

go

haar vracht. Dat was zoo de gril en wrake van haar anarchistische natuur en de razernij van haar zieke heerschzuchtigheid. — Frans Leerlap had een beetje schuchter vergenoegen in duiven en kanaries. Toevallig beviel dat tierelierend en koerend gebroedje ook haar. Maar kreeg ze de pruik op, een wilden dag, verveelde haar het keelvaardig ratelen en slag-zoeken van de kanarietjes, dan trapte ze duiven en vogeltjes weg en mocht Frans in zijn ontsteltenis, geen kik geven. Anders gingen ze allemaal om hals. —

In niets leek Frans op zijn heet-gestookte, dadelijk goede en dadelijk kwade zuster Neel. En ook niet op de andere broers en meiden. —

Nel vatte niet waarom Neel de negen gulden niet van de rijke Dien aftroggelde. Dien, met haar geldslokkert van een diamantslijper. Maar Neel moest er nie's van hebben. Dien was ijzig gierig. En dan, een mensch met fratsen als apen in een kooi. Zelfs tegen haar kerel. Dien.... Dien moest opgesloten in Meerenberg, meende Neel.

— Die speilt d'r de heile dèg kemeidie in tien be-draèfe.... dèn is d'r oasem heil.... dèn.... ein stuk gif....

— Jonge, hoor me kleine hoeste____

Nel, het magere gezicht verschrompeld in angstigheid, — want ze was dol op haar kinderen en benauwd voor ziekten — scharrelde naar het duf-donkere bedje van haar jongste meisje, dat het borstje in kinkhoest-vlaag scheen vanéén te scheuren. Vlak boven het hoofdje van het kinkhocst-kindeke hemelde weer een bedje en daar boven wéér. Daar tezaam sliep het grut, met hun zessen, meisjes en jochies bijéén. —

Nel moest zich diep inbukken in het vunze bedsteetje, om het benauwd-paars gezichtje van het naar adem-snak-kende kind, met haar vlakke hand te kunnen bevegen.