De Jordaan

91

pen en van anderen stug voorbijgaan, maar ze kon niet. Ze vonden haar door haar test geprikt. Ze noemden haar spottend juffer ״stampvol", omdat ze altijd wat te doen had. Op den koelsten morgen liep zij jachtig.... voor een ander. Op het snippertje van den avond zwoegde zij nog iets .... voor een ander. Ook nu weer wou ze Neel helpen, en terwijl ze had moéten weigeren, zon ze al weer op honderd dingen om haar toch te kunnen bijspringen.

— Jij ook altijd mit je fuil gesanik.... schold ze weer goedhartig,.... je weet orramers hoe ikke d'r self foorsit!____soo'n morsbroek as jij ook....

In het schemerig kelderdiep van het snoepwinkeltje leek Nel's hoofd de zoldering te raken. —

— Je weet Frans sig s'n eige dood ploetert, maar d'r is hier ook 'n heele school.... Als ik Jan, mijn oudste niet had, konde we self crepeere... Van 't „lekkers" ken ik me lurkert niet menteneere____

Nel was geen ras-Jordaansche, niet van bloed uit bloed. Maar toch een Amsterdamsche. Ze had temperament als een uitbrekend vuur. Haar heele lichaam leefde in driftvlammen. Daarin leek ze weer wél een Jordaansche. Want ze hielden allemaal veel van Nel Scheendert om haar opofferende wezen. Ze begeerde nooit kleingeestige dankjes voor haar hulp; ze deed het uit eigen lust en omdat helpen en bijstaan haar overtintelde van geluk. Arme schooiers de bedelende hand vullen en uit nijdige oogen het roode venijn stooten, dat was haar leven. —

In het mat-gele, uitgemagerde gezicht holden diep, de groote, oranjeachtig zwart-doorschenen oogen, die hel fonkelden, zenuwachtig en óver-levendig. Al jaren was zij nu een verploeterde werksloof in haar grauwe dag-plunje, geheel onvermaard. Maar heel lang geleden, heel lang, was Nel Scheendert overal bekend geweest