De Jordaan

87

Neel vertelde haar wedervaren en drentelde met kleine zinnetjes en bijzaakjes nog eerst wat om haar vraag heen. Haar goud-sliertig, losgewoeld haar trok ze, om wat te doen, bang voor een weigering, glad achter de ooren. En nou wachtte ze antwoord. — Maar Nel kon haar niet bijspringen.

Nel Scheendert, vrouw van Neel's broer, was tuchteloos goedhartig. Van haar eigen schamelheid hielp ze nog al de nooddruftige geburen. Het gulle geven was in haar een soort van onbewuste godsvruchtigheid. Ze had veel gebreken; al dadelijk haar dolzinnige driftigheid en haar heerschzucht. Maar geven kon ze als een apostel, met een diepen, warmen drang. Ze bevochtigde al haar daden met een medelijdende weekhartigheid, die zij zichzelf niet meer bewust was. Ze zou zelf barvoets de teenen zich tot wiond hebben kunnen loopen, om anderen maar van dienst te zijn. Wel leek ze woest, en fel, en bulderend in driftwoorden, omdat ze alles er genadeloos uitflapte wat haar jeukte op de tong. Toch kruimde onder de heftige taal een samaritaansche teederheid. Anarchistisch en onstuimig was haar diepe natuur, maar toch teruggedrongen door en verzacht in een medelijdende menschelijkheid. Ze kon geen onrecht zien en doldriftig moeide zij zich met alles, terwijl ze zelf overheerschen en bedwingen wilde. Ze walgde van al dat slapen op rottende vodden, stinkend stroo en zeegras, van al die armoe-wijken in den Jordaan, en zelf overlegde ze nooit een cent voor verbetering van eigen ellende. Ieder die zij hielp schold ze uit, de huid vol, om eigen goedhartigheid te verdekken. Ze schaamde zich voor haar eigen hulpvaardigheid, omdat het zoo luttel was. Met bruut woordmisbaar wou ze ruw doen en hard, terwijl het in haar weende, ze zich nauw wist te houden om niet uit te barsten in snikken. Ze wou koelbloedig leed verkrop