De Jordaan

82

mingen. Ze schaamde zich zoo diep in haar hart voor al de lage, dronken vechtdaden van haar vader; voor haar stinkende en afzichtelijk-verwaarloosde broers en zusjes; voor het donkere en verdierlijkte gespuis uit de Wijde Gang, waartusschen ze woonde en leefde. Ze dacht zoo dikwijls aan haar afgeranselde, goedige moeder, ©en jaar dood, door haar liederlijken vader half vermoord. Daarom leefde ze in een wereld van liedjes, altijd liedjes. Een treurlied verzadigde haar zenuwen zoo goed als een bonte vroolijkheid. Die

liedjes,____ ze kende ze tot de laatste syllabe, en in

haar sentimenteel hart koesterde ze ieder woord met diepe gemeendheid. Bloed-doiorvlekt was haar leven en dat van het vervuilde gezin. Troost, diepen troost vond ze in haar liedjes. Ook nu weer zongen de eerste sleeperige maten huilerig-weemoedig in haar op, van: De Blauwe Kiel.

— On-der de blaufe kiel wort foak sau feil geleië .. . de werkmèn heb 't tug sau noar en béng.... faur hem maan lied... De werkmèn weint.... dèt snaèit maèn daur de siel....

Ze schreide mee, diep verweekt in zelf-ontroering; tranen druppelden in haar blauwsel-tobbe. Ieder woord trilde haar van de heete tong. Ze smolt in zoete smart weg als suiker in zon-gloed. Ze was doordropen van verdriet. Haar heele ziel was één droef geschrei. Nooit zou ze meer één vroolijkheid kunnen zeggen.

Lien was zacht van aard en doorzwórven van on-heimelijken weemoed. Zelfs over haar lichtzinnigste daad trokken schaduws van smartelijkheid. —

Tien minuten later, na een stil boen-dreunend plank-gewrijf en geplas, joeg plots weer e!en jubel haar óp. Hel zong ze uit:

— 't Wès loast op 'n faane dèg,____ al noar die

hoekloa.... hoekloa — sèe ....