De Jordaan

78

kat-en-muisje spelende kind, bedelend en bevleiend toegeeflijker gestemd. Lien, afgemarteld van angst en ontroering, voelde even een lichte ontspanning. O! ze hunkerde zoo naar het geheim van die kriebelige lettertjes en tegelijkertijd zou ze dat geheim wel hebben willen afweren. Ze voelde zich getuchtigd door zooveel bange vermoedens. Misschien ook werd er iets verklapt, dat ze voor geen sterveling wilde weten. O! die dwarrel van haar gejaagde gedachten. Dat ze ook zélf niet lezen kon. Hoe vervloekte ze nu haar eigen stommigheid en ellende, haar vreeselijken vader, die de heele kinderzooi als schooiers verwaarloosd had. Ze vond er nu wel iets verschrikkelijks in, de eerste woorden van haar Barend na de hevige ruzie, te moeten opvangen uit dien kindermond. En dan, haar wan-trouwelijkheid. Een ieder kon haar be-gekscheren zoo veel hij wou. Een paar weken geleden nog had ze, met krom-gewrongen, dikke, stramme vingers, bakbeesten van letters pogen na te schrijven. Met de tong den mond uitgehangen, in één handkramp, had ze afgeloerd hoe Mientje het voordeed. Maar haar ver-zwoegde knuisten weigerden te begrijpen. Ze zwabberde over het papier heen en ze trok staken en krullen als omgetuimelde dronken huzaren. Ze begreep niet; ze vatte niet, en het maakte haar dol van vermoeienis. Ze deed liever dag-en-nacht, aan één stuk door, de stugste wasch, dan zóó haar kop te moeten breken met al die mirakelschc krullen en lijnen, ieder apart een andere dwarsstraat in. Dat kon ze ga&r niet voor elkaar houên. Ze had zich toen zelf uit het gareel geslagen met een lach en een huil, die eigenlijk haar heele wezen waren. Toen had de leerares Mientje haar allerlei be-leedigende woorden toegeschreeuwd, wijsneuzig zich bewust van haar bazige meerderheid, waardoor Lien zenuwachtiger en akeliger was gaan knoeien. En zoo