De Jordaan

75

de af van nieuwsgierigheid. Want ze kon niet lezen en ieder vezeltje van haar wezen trilde van hunkerend verlangen naar zijn nieuws. Dat niet kunnen lezen had haar al wat jammeren gebrouwen, wat onbeschermde smart. Voor hem niet en voor niemand wou ze weten dat ze niet lezen en niet schrijven kon. — Het dwarrelde nu wild door haar heen, al haar denken. Ze wou wegschuilen voor een gevaar in dien brief, die kronkelende letters waarvan ze niets begreep. Guns, als hij

eens met een andere meid op stap was.... en____en ...

dat.... nee.... daar viel niet aan te denken. Zoo een

boos hart____haar Barend?____Als ze Neel vroeg en

ze bekende grif dat ze zijn brief niet lezen kon, dan zou die haar begieren en ״voeren." Eén wezen was er in wie ze vertrouwen stelde, in Mientje, het elfjarig dochtertje van Neel. Dat kind wist alles van haar, hielp haar briefjes ontcijferen en beantwoorden als het noodig was. Lien had al telkens naar Mientje uit-geloerd, zenuwachtig en met zware, bange voorgevoelens haar lot afwachtend. Er was een soort wantrouwen in haar ontstoken tegenover alles en allen. Juist omdat ze niet lezen kon dacht ze telkens genomen te worden. Het maakte haar zoo schuw en zoo guur van binnen. —

Eindelijk was Mientje van straat het plaatsje opge-loopen. Lien riep haar gejaagd en verlegen, en haar goud-bruine, diep-verdoken oogen lichtten heimelijk. Aan de gedempte stem, het gedekte praten en den smeekerigen klank er in, begreep Mientje al hoe laat het was. —

— Mientje----Mienie.... haur es!____vleide Lien,

.....woar bi je? —

— Hoepele op de Ringdaak.... snibbigde Mientje, het gewicht van haar functie voelend. —

Nu begon voor Lien het zware werk. Ze mocht zich