De Jordaan

69

— Op 't gloase bruggetje.... fiel se op d'r ruggetje....

toe gong ze noar de bu-üre---- de bu-üre wesse nie

thuys____toen gonge se noa huys....

De hooge stemmetjes bijéén klonken nu als een koortje, dat grillig daalde en steeg in den zang.

— Nei____dèt is gemein____eirst ikke....

— Au spauksel____dèt is____dèt is____'n loentje...

Tusschen het gekijf der twee kleintjes telde Mientje

weer strak door, telkens hoofdjes en boezempjes be-tikkend met een slap tel-handje.

— Hoar huys dèt wès gesla-ute.... toe gong se noa de ba-ute .. de baute wèsse toe ....

Een schel gelach uit het vervuilde kinder-troepje fladderde uit. Een jongen had uit een versche-waarkar een lap gele pens naar ze toegekeild, Mien net tegen haar mond rakend. —

— Schauer!____ schrok ze uit haar ernst-ambt____

kraag 't loazerus-klèp....

Daantje, van de storing gebruik ,makend en niet gewend aan een zoo doorwerkte gedulds-discipline, was naar Stijn gewipt, drensde om een half centje voor balletjes.

— Hier Doantje!.... schreeuwde Mien.... anders hei-je je beurt f'rpènd!

Het kereltje, dat van Stijn een trap tegen zijn gatje had te verstouwen, waggelde weer het telkringetje in.

— Toen gong se noa de koe____de koe die wou d'r

schö-ppe____toen gong se noa de pö-ppe____de poppe

woue d'r slo-an....

Het koortje zong weer hoog en laag dooréén, met spanning op de gezichtjes wie het laatst afgeteld zou worden.

Toen gong se noa de moan____ de moan die wès

sau glèd____

— Toen,____gilden ze allen het uitproestend met een

schel genot,____fiel se op d'r gèt!____