De Jordaan

grijnslachend.... en ontstèk d'r 't fuur der liefde .... in mekoars gemoet!

— O! die Stukkedaur..... zong Mie de Roeier er

door heen.... die gong d'r fèn daur____

— Dèt komp t'r fèn 't kietele romederom____declameerde Oranjekers weer, terwijl ze haar afgebreid stompje kous met een ruk onder den arm knelde.

Het oogen-gedreig van de pikster werd plots zoo schrikaanjagend-wild en haar bewegelijk-zachte lippen beefden zoo zenuwdriftig, dat Oranjekers met een meezingende vriendin ontsteld het winkeltje uitsnelde.

— Sau'n èdder____ sau'n stinkmekreil____ mottie

maèn loentje sette? .... huilde haar stem.... Je ken

wel sien dèt se in de steorine geploeterd hep____ dèt

ruyk je nog an d'r oasem ....

Neeltje suste de mooie fabrieksmeid, en Daatje noemde het een godslevende schande, een mensch in zóó een toestand nog door de nagels heen te scheuren. In de oogen van de pikster vochtigde een gouden glans om de iris. Huilen wou ze niet voor zoo een ongansch creatuur, maar ze zou haar in de gaten houden.

— Dèt mot je je aège uyt de sin proate____meende

de schillengaarster, terwijl ze haar overhangende en behaarde bovenlip bejeukte.

Mientje, Neeltje's oudste dochtertje van elf, stapte het winkeltje in. Ze zag er verslobberd en moe uit als een klein werkstertje, met smerig schortje voorgebonden.

— O sau!.... is Lauroa doar aandelik____ spotte

Neel deftig-sprekend en plots heftig uitschietend:

— Neim es as de weirlicht Koentje en Hènnes noa

d'r eite____hei je nou 'n nuuwfe spein meigebrècht...

feur seifetien sinte? .... joa? .... sau, hoal se dèn fèn t' ploasie en goan d'r mit hullie 'n hoekie rond....

Mientje, stumperig zwoegmeisje, op haar elfde jaar al versjokt moedertje, ouwlijk opgeladen met een zorg-