De Jordaan

48

van afgunst ergerde, omdat ze iederen dag mooier glommen, waren haar grootste chique en met haar bloedkoralen snoer, haar meest vertroeteld toilet-voorwerp.

— Ook nu had ze weer gepronkt met haar fluweelen pantoffelbolletjes en met een zwaai van haar loggen voet er uitgeschaterd:

— Ik bin d'r gis____hè Neil?____

En plots weer naar de vrouwen die haar gepen bekeken, zwamde ze:

— Sau as ik gesneije bin sau mot ik genoaid wurre.... ik freit iedere dèg maan geweite op fèn de sorg.... Gut minse.... schaf me tug 'n kommetje laffe

waan____ anders goa ik mortje.... dèt is te froeg

feur kwak, jaud en judès!

Jaap Bronk, kleintjes en krom, drong Neeltje's winkeltje in. Rooie Griet oversmakte dadelijk den bochel met smaad en behoonde tartend zijn manbaarheid. De vrouwen, meiden en jongens gierden van wellustig woord-genot. Rolrug, bleek van ingesmoorde drift

— hij kon, schoon zelf sarcastisch, geen spot op zijn gebrek verdragen, — vroeg zijn pruim-tabak. Hij zinde op de vuilste en krenkendste term, die hij Griet naar den vetten kop kon spuwen. Maar hij vreesde haar roei-knuisten. —

Lientje de meid bracht weer Sientje onder Neeltje's gezicht. — Plots, geprikkeld en nerveus, sloeg Neeltje's innigheid van straks óm in woedende driftigheid. —

— Pèk d'r furt Lien.... ikke ken die bler-mesiene nie an de seip loate lurreke.... furt d'r mei.... op 't ploasie .... Doantje wi je.... goan .... wi je....

wi je 't loate!____schreeuwde ze plots naar Daantje,

die, gillend weer dat hij zoo een honger had, tegelijk zijn nieuw petje onder de vlam van een brandende krant hield. — Daantje, jochie van vier, was de schrik van de straat. Drie dagen geleden had Stijn hem zelf, ver