De Jordaan

46

Rooie Griet, donderend van stem en krakend van het vloeken, ontzaglijk-uitgezwollen vischvrouw, riep van de straat, haar kar niet loslatend, het winkeltje in, voor een half pond zware pruim. —

Rooie Griet, hoog als een bak-beest en breed als een ton, pruimde sappiger dein een schuitenvoerder. Haar glad-koperen pruimdoos was een erfstuk, moést gevuld tot aan den rand. Ze liep nu met gepen en late bokking, maar ze kon niets kwijt vandaag. Eigenlijk was ze bank-vrouw in de Nieuwmarkt-hal, waar haar moeder nog een rentetje van had. Maar zij wou liever venten, avonturen en de stad rondzwerven. — Ze vloekte om het woord en in een ommezien rammelde ze de lieder-lijkste taal er uit. Met haar manlijke bulderstem vocht ze in haar vette keel. — Als van vogels op één aas neer-vlerkend, zulk gedruisch klepte er langs de kar wanneer Griet, de rokken rondom gekoepeld, neerhurkte om visch voor haar klanten schoon te maken. Tegen al de vrouwen voor Neel's stoep, zwijnde ze een ronkenden mop uit, die hen rond-om deed schateren. Want Rooie Griet vertelde alles origineel, beklonterde de dingen met haar vischmarkt-taal. — Telkens onder het spreken verschoof ze met de tong haar pruim als een week gezwel achter haar wang, spoog ze met grinnikend genot, bruine straaltjes weg, sappig en vinnig. — Ze was een gaaf familie-lid van den befaamden Bokke-bek uit de Willemstraat, het Qude Fransche Pad.

Ze pronkte op haar stam-vader, een handig visch-scharrelaar, die om zijn uitgezakte lippen de Bokkebek was geheeten. Haar bloed-eigen oom, éen van de twee gebroeders Bokkebek, had de tartende roode vlag bij het paling-oproer aan de Lindegracht, door de socialisten bóven de lantaarns van de Zaterdagsche brug losgewapperd, in oranje-furie neergesleurd. De heele familie der Bokkebeks, met hun scheefmondigen stam