De Jordaan

41

— Schèf je snurkert,____ op 't petrauleim-fèt leit

nog 'n snei braud!

— Nei!.... stampte giftig Daantje er uit, terwijl hij spelerig een fonkelstraal, tusschen twee bliktrommels uitschietend, zocht te vangen in zijn oogen.

— Je sèl____dreigde Neeltje,

— Nei____ nei! .... lus ikke nie.... en meteen

gilde hij doldriftig een schellen grien door het winkeltje. —

— Petint____ fuyle bènjer____ huylklep____ en nau

de steine op,.... en ploag d'r nau je schorremorrie. — Rood van gif trok ze Daantje bij zijn armpje en slingerde hem van het stoepje de straat op. —

Neel hijgde.

— Joa buurfrauw____ we binne d'r net blikke

pènne----sau kaüd, sau heit____

— Dèt peseirt maan nie, Neil,.... verhoogmoedigde Daatje Terwee weer,.... meniere uyt de Jorikerstroat, die mot ik nie____

Bet de Slobber, zwaar-uitgegroeide visch-meid van de Driehoekstraat, stapte log in, hoorde de hooghartige woorden van Daatje.

— Minse-kindere.... de hofdoame.... maan 'n onsje thei fèn feirtien.... tènte Neil,.... en 'n ons spikeloasies fèn acht,.... Mins, je mo je aage f'rhuure bei tnefrauw Susènne.... je hep 'n siekte onder je stoart____f'rbeilding mins!

— En tüg sel die de bauterhèm freite die ik 'm geif, .... beet Daatje bleek, bits en hoog terug. Ze verafschuwde de katholieke Bet, zoo erg als Bet haar. —

— Freit jei braud?---- gewaun braud?____ hoonde

Bet,.... ikke docht fèn toart....

— M'n aure toette, se proate fèst aufer maan,.... zei Neeltje, goedig het gesprek afleidend om ruzie te voorkomen. Maar Bet week niet.