De Jordaan

38

weer de tiende. Wat had ze eigenlijk aan haar jong leven? Nering-gezwoeg en kinderen, kinderen en nering, anders niet. Guns, als ze nou ereis terugdacht aan haar vrij en lollig meiden-leven en aan de drie mooie jaren, getrouwd met haar eersten man. — Nóu, dien stommen, suffen, schuwen en dronken Stijn, bijna iedere week bezopen door de aalmarkt uitgebraakt. Hoe barstte hij voor haar part niet in al dat vuil gejaiem, met zijn heele wraakgierige, vinnig-wreedaardige familie, zijn broer Thijs en zijn broer Karei, den linkmiggel er bij! — Zij, in haar nerinkje werkte zich rauw, en hij met zijn onslamasselig geploeter, zijn blodheid als hij nuchter, zijn brutale dwarskopperij als hij dronken was, — hij had niks om handen. Met zijn zomernachtleven op de vlet, kon hij weeklagen tot het ende der dagen, verdiende hij nauw voor eigen bik, omdat alles verdeeld moest worden tusschen saam-sjacherende kameraden en zuipende zwervers-tusschen-personen. — Altijd op het tipje kwam hij nog te kort.—Ze vervloekte zichzelf en haar heele bedoening. Met bezweet gezicht stond kleine Neel, het corpulente lijf onder de witte losse jak breed bij de heupen uitzwellend, bezorgd centjes na te tellen, mijmerend, in de ontvang-lÉ. — Telkens tuurde ze, de lippen rekenend in mompeling, denkeloos even óp, naar de overzij van de Willemstraat alsof ze daar uitkomst van haar sommetje verwachtte.

Haar blond haar, getrouwde-vrouwachtig verwaarloosd, omspriette sliertig haar ooren en gezicht. — De oogen, helblauw, van een vochtige openheid, verklapten dadelijk al de geheimen van haar hart en gedachten. — Ze was maar half mooi, Neel; het allermooist in haar oog-leven dat dartel-uitdagend kon fonkelen en spotten. De hardlijnige onderkaak en hartstochtelijk-uitgerekte mond bebeukten wreed de goedhartige schranderheid van het bovenste gezichts-