De Jordaan

37

wijven in hagelwitte, losse jakken, kinderen met oranje sjerpen en opgemaakt krulhaar, kerels met om-groende petten, alles was bijéén-gezelschapt. Sommige stellen hosten en bonkten over de hobbelkeien zonder weet, met de flesch aan de lippen, dat ze de maag naar de keel voelden omdraaien. — De waggelende lijven, niet gewend aan weelde van kussens en zitsteunsels, verstramden houterig of zakten óver-lui en vadsig tegen elkaar óp. — Enkele stelletjes, hier stiekum, daar opzichtig, hadden harmonica en slag-trom de wagens ingeheschen, om aan buitenkant en over het IJ, ver van politie, zich met muziek en zang in slaap te zwijmelen, de flesch, als een kind, den arm ingekneld. —

Bram Scheer met zijn prachtig-bewerkte spuuglok tegen de slapen, Willem de Likkert, Zwarte Aagie en Oranjekers met hun wijven en kerels, hadden Neeltje Burk, Stijn's vrouw, ook willen meetronen. Maar ze had niet gewild. Ze wou haar wroetelende biggen niet alleen laten onder Mientje-van-elf, en nog minder haar nerinkje, dat juist Pinkster nog al eens wat uitgooide. — Daarbij, de Koningin was na Pinkster in stad; misschien zou ze nog wel eens een keertje 's avonds, onder het luchtje scheppen en als Stijn niet op het water hoefde, een glippertje naar den Dam maken. — Als anderen neringden in de straat, moest zij het ook doen. — Ook nu chagrijnde ze achter haar aanrechtje, om haar dronken zwijn van een man, die nou, door dien zwabberigen Mooie Karei meegelokt, Zondagnacht weer dronken het huis was ingezwaaid. Wat voor leven gaf haar die kerel toch. Weer was ze zwanger, heelemaal tegen haar zin. Maar haar kerel bedreigde haar in de bedsteê met een scheermes als ze zich niet naar zijn heete lusten wou wringen. — Nu zat ze al met negen biggen; straks