De Jordaan

26

oogen van Siem, die al heviger perste, feller, waanzinniger van drift.

— Hei smaürt-tum!.... gilde een meid, in rauwen jaminer-angst----hei roakt schipper af ....

— Kaak----Siem bloeit uyt se kièze____

— Hou je trommel poelslèk.... 'k sit m'aège te f'rknuttere____

— Nei.... pelisie!.... schreeuwde een burger....

— Dèt wurt maürt.... hei smaürt saèn!....

Al die uitroepen warden dooréén, heesch, hoog, laag van stem.

Het rochelende vecht-gebrul van den half stikkenden Teun in den dronken greep van Siem, zijn angst-scheurende huil-geluiden, het opjagend geroep naar politie en het dronken meiden-gegil, bracht heviger benauwing onder de marktgasten. — In den kijkerskring zélf werd nu geslagen en geworsteld. — Barend de Kaffer, boven allen uit, teisterde twee kerels met borst-boffen. Een vrouw met angstwekkend verwrongen woede-tronie en keverachtige spring-pooten, sprong Barend op zijn rug en gilde dat ze door moést. Maar de kroeskop week niet voor haar razernij. —

Teun had zich eindelijk losgewerkt uit zijn strotbeknelling. Hij hijgde bek-af en waggelde op de hielen. Zijn afgescheurde kleeren ontblootten de harige borst. Ook Siem zag er uit als een gek geworden bedelaar die in waanzin-vlaag met zijn eigen lompen was gaan vechten.

Teun, op adem weer, uit de klem van Siem's klauwen, doorgistte een zóó hevige woede dat hij niet meer wist hoé zijn aanvaller te verminken. — Nou pas bezon hij zijn schande en zijn stik-angsten. Van verre hoorde hij geroep dat de politie naderde. Het schemerde nu rood voor zijn loenschige, saamgeknepen, valsche oogen. Een mes had hij niet meer. Toch moest hij wat doen.