De Jordaan

i8i

Binnen de diepe en verdonkerende sluizen eindelijk, werd het, vóór het schutten, een traag gewoel van inlaveerende en dwars-drijvende schuiten, tjalken, botters, woelige vloot van allerlei vaartuigen. En rondom één zangerig-verward en stemme-wemelend geroep door den stillen nacht heen, van schippers en wachtende manschappen-koopers, die elkaar voor aflading en waar zochten. Van de smalle sluis-brug-gen klonk hol-dóordaverend gespreek en geroep van sluiswachters met tjalk-schippers en bootslui, verbrekend en stukslaand het geluid van knarsende en losgewrikte brug-kettingen, neerbrokkelend op steen en staal. —

Uit den vocht-donkeren zee-nacht was langzaam een goudwazige morgen ontloken. Glans-schubbig deinde het zoete zee'tje zijn golven-spel heen en óp. Den vroegen hemel ontstroomden rood-zilveren schijnsels en wolken-gesprei verschoot bij iedere beweging ander-kleurig gegloor. Weer zilverde een wasem neer over het water, nu doortinteld van zonneglinstering. Achter de Oranjesluizen uit, roeiden Stijn en Thijs hun nu boordevolle vlet terug naar het IJ en de Amsterdamsche kust, die in den vroegen morgen al een goud-spel van zonnelicht rond haar violet-hooge torens en torentjes ving en in fonkelend gewentel rondspiegelde héél den stads-hemel over« Eenmaal aan de visch-hal en steigers, bleven ze onder de andere visch-kooplui tot acht uur aan de kaai, ventten ze van de sloepen, hun waar uit aan de vrouwen en losse stads-roepers. Met het onverkochte restant zwierven zij zelf de buurten in. Doodop, tegen twee uur, strompelden de kerels dan in huis, gulzigden een hap eten in; verronkten als bewusteloozen drie uur zwaren slaap, om tegen zes weer in de vlet te waggelen op de