De Jordaan

178

schippers-stem zong door den nacht, kalm, niet beseffend hoe hevige woede hij sloeg in Stijn's hart. Wéér een strop, na zoo zwaar gebeul. Tóch die vuile roovers vóór geweest. Je zoudt ze tegen hun dekschaal de eeuwigheid wilen intrappen. Wat zou hen nou genaken? Hoe kregen ze geen gat in hun boeg gestooten dat ze konden ״wurmsteken" in het bodemslijk. Wat voor een koers-draai had de bui hun dan gegeven? — Thijs greep weer naar de flesch zonder zich om het geringste verzet-gebaar van Stijn te bekommeren. Maar ook die zoog zich na Thijs het heete vocht de keel in, lang, lang, tot hij hijgde van moede gulzigheid, zijn adem kwijt was. Nou begonnen zijn zenuwen te beven. Daar ging het weer fluiten, suizen en gillen in zijn kop. Hij voelde zich met doofheid ingespoten .... dioor dat vreeselijke suizen in zijn knar! En als het ineens ophield was het of het leven om hem heen, stil stond. AkeEg.... Traag en verbitterd greep Stijn de riemen weer. Het werd een kringroeien, een volgen en na-speuren van vlammetjes op het water die dan iedermaal als goud-grillige dwaalvuurtjes wegdreven, al verder, niet meer te vatten. Ook twinkelde nu allerlei licht in den helderen zee-nacht, lokte ze telkens in verkeerden koers, tot ze het merkten en dan met een schellen vloek de spanen neerzwiepten op de manden.

Tegen half drie begon het al aarzelend te klaren in den violettigen, bleek-kleurigen hemel, een weéke doorschijnendheid van licht, dat zilver-grijzig schemerde over zee. Groene en roode seinvuurtjes van voor-bijduisterende booten sterden laag over de golfrollingen, en pijpen basten een wrang-tonigen zang door den nacht. Zacht klotste het water als een droom-geluid in de stilte____

Stijn begreep niets van zijn misere.... Loom roeide hij door, vereenzaamd zich voelend in zijn eigen narig