De Jordaan

175

loeren! Liet zich altoos lompen.... Thijs greep naar de flesch. Maar Stijn, bezinnend hoe waaks de nuchtere oogen nu moesten uitgluren, verbood den drank.

— Om de blikkedaus niet.... eirst wérk!....

— Jei ken stikke,.... nijdigde Thijs en weer tastte hij naar de flesch.

Maar Stijn, heel snel, greep de zware spaan uit het water, rukte haar met een slag naar boven en dreigde zijn broers kop te verpletteren als hij niet van de jenever af bleef. Thijs gromde woedend wat terug, maar aarzelde, liet het zuipje los. Hij kende Stijn, wist dat hij zou toeslaan met wreede heftigheid. En feitelijk had Stijn gelijk, bedacht Thijs kalmer. Onlangs waren ze in wilden gang half-overvaren doordat ze beiden het benul misten de seinlichten van de voorbijgaande booten te onderscheiden,zóó hadden ze zich den neut gewarmd. —

Wild joeg het weer in Stijn; het licht week, deinde en zwabberde weg. Hij had zich vergist. Zoo konden ze tot morgen blijven doorroeien.... Dat werd een verderen van buurmans huisje.... of een werken voor het kerkhof.... Moedeloos trok nu ook Stijn de riemen bij en bleef turen in het rond. Het korte onweer, van-alleenweerlicht, had wijd in den omtrek de lucht geklaard. Een ontzaggelijk uitspansel in fonkeling, trilde en lichtte alom. Boven Stijn's hoofd dreef niets dan de zachte glinstering van het sterren-zilver en de nevelsprei van den melkweg. Ook over zee was de dampigheid wat weggetrokken. Van Amsterdam uit zag hij het verre flikkerglanzen van electrische doklichten aan Handelskaai, en rondom, spelingen van vuurtoren, lamp-seinen heel in de hoogte, uit kust-plaatsen. Adem-stil dreven ze op de golf-kabbeling, en droef tuurde Thijs in het donker-groenzwarte water. Ze wisten niet meer of ze ten Zuiden of ten Noorden zouden wegzwabberen. Voor Stijn's part zag hij de zon al fonkelen op de roode