De Jordaan

172

heid, had er pleizier in zoo maar af-te-koersen in de donkere diepte die hij tegen zich óp voelde werken. Thijs schreeuwde woedend en dreigend, dat er ongelukken gebeurden en stutte de manden met touw om de zitplankjes. Plots stortte een hevige regenbui neer en grilligden vuurvorken een blauwen gloed door den hemel. De boezeroenen der vlet-kerels kleefden doorweekt klam op hun lijf. Snel achtereen bliksemde vuur over het water, zonder na-rollend onweer-gedreun. Stijn wisselde van plaats met Thijs, langs elkaar schuivend in de duisternis, onverhoed overgloeid een tel, door het blauwhelle weerlicht-vuur. Gelukkig hield ook de regen gauw op. Een magnesium-achtig paars-rood vlammen bleef de zee-kiim uit het duister schichtig-klaar oplichten, en flapte telkens een bleek-ultramarijnen gloed over het water, spook-snel uitgedoofd. —

Stijn keek stug en stomp, Thijs vloekte. Een ellendig begin. Ze dobberden nu wel vier uur zee in. Met wat een hoop waren ze de kwakken tegemoet geroeid om handel van de schippers los te ronselen. En nou, geen spatje van een bom te bekennen. Thijs roeide lusteloos, de kleeren nat als een verfrommelde vracht op zijn lijf plakkend. Daar was het weer, het droef gegis naar kwakken-licht dat ging of kwam, heel in de duistere verte. Stijn, scherp rondturend over het water, aangeprikkeld tot een vurige oplettendheid die hij miste op het land, beveel de plots Thijs dat hij moest omzwenken, halzen en wenden met de riemen. Er kon achteruit, aangeroeid worden op een licht links aan de kim, dat een zweving-naar-vóór had. Als de kerel nou maar goed den kop van het vletje tegen den weerstroom in, op zee hield, met het dwingen van zijn spanen. Hoe ongelijk spande zijn kracht in de roei-

rukken____En toch, wat waren ze straks lekker-dol

van koers geslagen. Nog één zoo een lap wind en ze