De Jordaan

171

lucht. Toch zag Stijn dat er een onrustige onweerswoeling in den wolken-hemel hing. Er was donkerblauwe vaalte in het golfgeglans gerild en een vreemd gesuis, als van tocht door mast-werk en touw, omruisch-te de vlet. Plots zette een geweldige onweers-wind een zwellende blaasbalg-borst en kruifden de golven in dreigende rolling breed uit. Stijn, half-gekanteld aan de riemen, zag inéén niets meer. Het loeide, zoog en bruiste in de lucht en om het wild weggeslingerde schuitje striemden wapperende wind-slagen.

— Losse lucht,.... losse lucht,.... bromde hij voor zich heen.

In het donker leek het, over het water, één getuimel van gedrochtelijke zwartigheden tegen elkaar in. Stijn duizelde en Thijs leek de vlet uit te slaan. Nog één zoo een hoos en ze verzopen zonder kik. Van het fort Pampus priemden lichtjes de donkering in en rondom de zee-kim dobberde en wiegelde, dan hoog, dan laag, toplicht van bommen en pinken op de zwalpende golven., Plots lei de wind dood, als was het dolle schepsel gekold door nacht-duivelen. Maar geen hand voor oogen was op het stikdonkere vletje te zien. 'Als Thijs vlak onder Stijns gezicht kwam, zag hij even een bewegelijke zwartigheid, opgezogen door de ruimte; meer niet. Het nacht-donkeren van den maanloozen avond leek gelijk met het wolkend onweer-zwart ingevallen. Stijn, onthutst, probeerde weer te roeien, maar het ging traag en zwaar. Zijn oogen zochten in de verte de nachtlichtjes van de kwakken en de dorpen rondom. Maar er kilde een zware damp-nevel over het water, een vochtige mistigheid die hem troebel voor de oogen hing. Het vletje was eerst een paar minuten door water- en windhoos weggeworpen, neergesmakt en had in het blinde rond-gewarreld; nu lag het weer stil te drijven als op zwart glas. Stijn, zonder angstig-