De Jordaan

69

pjes lachen om dien sluwen, maar bangelijken Nakende Kris, nacht-zwerver als hij, die het heele wetboek uit zijn neutje óptaterde, maar zich liever een trap tegen zijn vermaak liet geven, dan, half overvaren, zich zóó op sleeptouw te laten nemen. Dat dorst geen Aaltje van Nelis, geen Bul, geen Bram Halve-Zool, geen Cor de Pet, geen Eentje Neempie, geen Hannes de Stijve. En het was toch zoo een zoete weelde voor de kerels, in zoo een hitte voortgesjord te worden, met een honderdmaal sneller gangetje, dan zij zich uit den naad roeiende, ooit konden geven. Kijk ze daar zitten.... zoo maar met een smookje in hun slurf, groosig naar de lucht op te kijken, de koppen lu׳. achteruit tegen de manden opgedrukt. Thijs, vond Stijn, kon nou zoo gemeen onder-zijn-pet-uitsnuiven, als een palfrenier die op een kansje tippelt. En zoo schuwbarig van louter lekkere luiigheid kon hij met de oogen knipperen, als een aap smakkend op een zoet peultje. Nou.....eerst voorbij den Vuurtoren van het IJ,.... voorbij de Oranje-sluizen, dan lag er een mirakels zog-end achter hun. — Maar na een klein uur varen kregen ze het sein van den schipper dat ze moesten loshaken bij Schellingwou. Kijk, je leefde toch maar bij de minuut, bromde Stijn, en Thijs vloekte van narigheid. In het koele schuim zoog het lichte vletje zoo lollig-dobberend mee langs de boot-flanken; het leek compleet een vlucht over het vochtige water. Het vletje spankerde uit eigen liefhebberij. Plots werd de lus van de reeling afgegooid, moesten ze weer, traag en langzaam, op eigen roeikracht verder drijven. Een pooze zwabberde en dobberde het vletje nog in het na-woelend schuim, bleef toen alleen achter in stille zee. —

Stijn zou het eerst weer roeien. Even keek hij op naar de lucht. Het was zoo drukkend stil rondom, nu, zonder het boot-geraas en de golf-spattingen en krui-