De Jordaan

167

woelde dan een avonturen-drift naar handel in zijn wezen, die hem het vlakke en gecontroleerde ploeg-werken deed verafschuwen. — Tegen zes uur diepte hij twee uitgespreide vingers den mond in en scheurde een schel fluit-sein van zijn lippen af, waarschuwing voor Thijs. Ze ontmoetten elkander dan op de Brouwersgracht, en sprongen werklustig, van de Willemstraatsbrug de vlet in, die overstapeld lag van leege aalmanden. Thijs vertelde luimig dat hij vandaag gestoofde peren had gegeten zonder zoetigheid, omdat het Westersuikerfabriek niet wou borgen, en hoe hij een kindje had helpen begraven dat door een dronken aanspreker, in een kroeg onder het biljart geschoven, drie dagen lang was vergeten wéggehaald te worden. Toen had het doode wicht ״klok" geroepen en werd door den duivel met een rood kruisje op het knarretje afgemerkt. — Stijn lachte grimmig en Thijs roeide het IJ in, terwijl zijn broer manden sorteerde. Maar zonder pruim achter de kieuwen ging het vaartje er niet in. Daarom vroeg Thijs of Stijn nog een mondje gekruide snijkoekenbrij te verkauwen had. Stijn stopte hem het tabakszakje toe en keek kalm over het water. In de namiddag-hitte leek het IJ lemmet-achtig glanzend en scheen wasem af te dampen. Stijn dacht aan de handeltjes die hij nog had uitstaan en aan het moeten koo-pen van een nieuwe schuit. Deze ving te veel water als hij er tachtig en Thijs zestig mandjes in gooide. Nou had ze den heelen winter voor de brug gelegen en hoe mistroostig zag haar verflooze snuit er nu niet uit. — Met trage rukken roeide Thijs en pletste de spanen in koele regelmaat het fonkelend water in. Er speelde een lauw-vochtig briesje om de schuit, als een labberig koeltje onder een flapperend zeil-in-zon. —

Stijn had altijd veel hoop op de „nacht-rooverij", van het Zuiderzee-avontuur, onder de Amsterdamsche