De Jordaan

14

Jan Terwee luisterde niet.

— Kaak die kajèm hard losse.... onderbrak hij Stijn, in afgunstig geloer naar een jood, die met zangerig geweld en hartstocht volk lokte, vlak in de buurt van Jan's handeltje.

Met hun drietjes als gulzige schelmen, verlangden ze gretig naar het donkere loodsje, heel aan het uiteinde der markt, waar in het geheim zwaar geslobberd werd. — De heete slok in de dorstige keel, als een ingeblazen vlam brandend tegen heit uitgedroogde gehemelte.... het was hun éénig genot je ....

— Wèt hei jei tug 'n lekkere kauter fèn 'n niese Jèn .... kaak d'r piendert tussche 't geboefte schèrrele ... kaak wat 'n gewroet... hoar 'n sorg ... se laakt sellefers

wel 'n oaltje____lachte Stijn zinnelijk-gul, zijn gezicht

nu plots verdonkerd-gekeerd naar den wal. — Gretig bleef hij gluren naar de slanke Neeltje Terwee, meisje van achttien, dat meehielp verkoopen en in het halfdonker alles jachtig in een boekje krabbelde.

■— Nou,.... draaide Jan trotsch op zijn mooie meid bij,____se feebert beiter as ikke____

— Oas feur Koarel Burk....

Jan deukte zich met een woesten stomp zijn pet in de oogen ____

— Feur Koarel!---- as 'k 'r wèir mi die slonsige

maadef'rlaaier sie____ trèp ^,k 'r d'r gèl de pins uyt!

— Jei glaak---- spotte onmerkbaar Stijn.

— Sau 'n guur srabèkkie____ wèt mottie fèn maan

maad____ loatie scheile Mie ferafrenteire....

— Scheile Mie?____ vroeg verwonderd Stijn, altijd

nieuwe avonturen van Mooie Karei, zijn minlustigen broer, hoorend. —

— Of loatie juweile Bet bei d'r faugd presse, loatie bèi dié schipper-op-dek-speile.... moar maan maèd hènde öf____