De Jordaan

ï3

— Jei auk in de soak, faène mèrreketinster, . . . . spotte Jan Terwee, koopman, die op den stillen steiger naar Jaap en Stijn was toegeslenterd.

— Mo je 'n snèp, Rolrug?____

—■ Da hei je in de kieze .... Jèn!

Zijn klein gedrochten-lijfje schurkte hij van plezier.

— Jei sloat auk niks of as brommers hei?---- doe

je mei Mop?____

— Maan auk 'n sorg..... viel Stijn onverschillig

uit,____ik stoan hier tug feur paljès!

Sau'n kiendop saujesegge!____

— Wèt sau 't! D'r is hier net genog werk feur twei mènne mit 'n roskèm.... spotte valsch het bocheltje.

— Die heit s'n oalbèk op se rug,.... gierde een jongen van den wal naar den kleinen Jaap. —

— God seige je mi 'n aasere oaker op je test____

giftigde Bronk____

— Da kamp fèn weiges je rug,____legde plagerig

Jan Terwee het bocheltje bedaardjes uit.

Ze slenterden traag naar de sloepen. Het wal-lawaai zong zwaarder óp. De vlet-lui schreeuwden al lagere prijzen. De jollen dobberden, de tobbes en bakken werden met schuim overspat door de wipplanken en de scheppen der leven-in-het-water-houdende jongens. De zwoegende hurrie, uit het nacht-duister ópgrau-wend, scheen harder geluiden te verstommelen, brutaler los-te-kraken in het licht-klaren van den morgen. — Over het IJ sproeide de aanklarende ochtend goudvisch-achtige glanzen. Stijn kon niet zwijgen over' zijn strop. Hij moest zijn verdriet onder de oogen van kameraden zenuwachtig uit elkaar plukken. —

— Nou wou ik 'n lotje fèn die sproetneus los-

wurreme____ 't Durkertje..., zei Stijn toonloos,

wijzend achter zich naar den botter aan het eind van den steiger,____en nou sit tie d'r as de duuf el op te broeie____