De Jordaan

164

donkering van den avond-schemer. Het kraakte en zuchtte van de afgemartelde lijven en tronies, en al stommer dreigde het werk voort. —

— We selle doar de loag in 't donker 'n dik hauger gauje jonges,..!.. hoorden ze een moede stem uit het Pand naar de schuit schreeuwen.

Ze wisten wat het beteekende. Nu zou de krachtspanning nog moeten stijgen. De roode hemden waarin ze werkten werden losser wég-gewrongen bij den hals en de blauw-baaien kousbroeken afgestampt. Eén dik hooger,.... dan stokte d'adem, op de hoogste laddertree bij het over-den-kop-wippen van den zak, ze in de keel; voelden ze een soort uitputtings-stikking en zagen ze een zwart diepsel dat ze blind voor de oogen schemerde. Bij het dalen van de ladders kroop een duizeling in hun hoofd, keken ze schuw het grachtje in. Maar de schuit met haar diepten schemerde vaal in den wal; het pakhuis, grauw-bruin en versmurried van zwarte rookerigheid, al de zakken opslokkend in zijn vraatziéke maag, wachtte, wachtte de kromgesjorde, levende carya-tiden met hun wreeden vermoeienis-blik. Ze waren vernageld aan hun beulerij, ze kónden nauw meer ademen. Soms gierde een sarcastische verwensching naar de hooge fabrieksruiten, naar de bazen op hun zachte stoelen, rekenend onder de groen-omkapte avondlampen. Dan kwam er een paar minuten rustend bijkomen. Eén zoog een flesch aan de beverige lippen en dronk ׳gulzig als een dorstige hond. Een paar grauw-paarse zweetkoppen, over de schuit heengebogen, slobberden hun uitgedorde kelen nat met het stinkende water van den wal. Er werd pruim-gespogen, gevloekt en gezwegen. —

Ook Stijn haatte den zwoeg aan de Wester-suiker-fabriek; vooral het zwerven rond de gloeiende suiker