De Jordaan

159

of zei ijskoud: ״mot niet". Al begreep hij zelf niet, in zijn schuwe verlegenheid, waar hij dat koene „mot niet" vandaan had gehaald. Soms dacht hij wel dat ze hem voor den kop zouden mallen, als een beest, omdat hij zoo schuw wegtrok rond hun vertier. —

Tweemaal was hij al die maand te water gesprongen, ter redding van een kind en een meisje van achttien jaar, het laatste met huiverig levensgevaar. Maar ze kenden Stijn Burk op Baangracht en Prinsensluis en ze wisten dat hij zwom als een rot. Dat was nou al het negende schepsel door hem gered. Hij moest voor zich laten aanvragen, dan kreeg hij medaille of ridderkruis en nog een hand molm toe. Maar hij lachte schuchter, rukte zich los uit het geestdriftig menschen-lawaai om hem heen, wist zich nauw te bergen van schamende verlegenheid. Maar iederen dag werden zijn gedachten somberder en zwaarder, en wriemelden verwarder door zijn onbesefïend brein, soms zóó bot en stomp dat geen speldeprikje van een denkbeeld door zijn harden schedel kon heenpieken. Hij voelde weer huil-drang, als een echte wereldsche ellendeling. Nou had hij gezopen, gedobbeld, meiden bekropen, zijn handelsgeld verbrast, geklaploopt.... nou wou hij zich met grienen verlichten. Wacht, hij zou zich even blauw trappen, zoo een bolleschok als hij was.... Er lag een joodje in de sluis, bedacht hij, dat riep om hulp.

— Joakoppie!.... we komme, hou je koppie baufe! ...

Mooi, als Jakoppie zijn kopje maar boven houden kón. — Hij zelf was precies zoo een mistroostige drenkeling. — Hou je taai!.... Jawel, als hij maar kón! Hij was niet gewend stroop van de broodkorst te likken en de zoetelijke tong venijnig tegen een armen hongerlijder uit te steken. Maar nou moest hij toch om al die smadelijke harlekijn-raadgevers lachen, als Nel Scheen-dert, en de dood-katoenen Frans Leerlap, haar kerel.