De Jordaan

161

heel raar gedachten-tollen in zijn kop, waarvan hij zelf beduusd raakte. Het kon dan zoo wrang, zoo bijtend-brandend in hem spotten met eigen goede voornemens en zijn opgeborsteld fatsoen. Zijn brave-hendrik-achtige oppassendheid verkwijnde zijn jonge leven, sarde het in hem. Hij moest bruiloften met den duivel... ^, en de goud-korrels van het strooiende geluk achterheen-rennen. Hij moest de rokken-zwaaisters van de vroolijke buurt een lel bier zien uitslurpen dat het schuim hem de oogen inspatte. — Eerst had Stijn in een duizeling van begeerten zichzelf verloren, en alleen gegrepen naar de hand die hem drank schonk. Plots waren de helle gloeiingen van zijn hartstochten uifgedoofd, kwam er een verduistering over zijn zinnen gedaald, die hem van iedere gedachte aan huis losscheurde. Het stormig-donkere noodlots-leven had hem in één zwarten nacht al het licht voor de oogen wég-gepatst. Toen was het vreeselijke begonnen waar hij niet meer aan denken wou. En nou, in de stilte van zijn oproerig, genotziek lijf, grinnikte weer spottend, zoet-wrang een duivel in hem, om zijn taai gedrag. Bij de ״jonges" kwam hij niet meer en toch dacht hij aan hun kaarten en deerns die zoo gloeiend konden zoenen. Hij voelde heimweeïgheid. Eén harmonica-haal, uit een buurtstraatje, op een schemeravond, bracht hem al van streek, kon hem in smartelijk huilen doen uitbarsten. Maar dan kastijdde hij zichzelf, want niets weerzinwekkenders bestond er voor hem dan grienende kerels. Een bier-vent was onder een kastoren hoedje te vangen en je affronteerde er je eigen geweten mee. — Neen, hij zou nu zuinig zijn en blijven. Zijn kapotte schoenen lijmde hij zelf met brok-lapjes bij; de beschimmelde broekjes van de jongens wiesch hij uit. Hij wou doen, dóén, vergeten. Lokte hem een kameraad naar den borrel, dan hield hij zich van den wallenkant