De Jordaan

157

molm, een hand vol, zonder muntmeter. Nou had hij dijn voor tien, wiegde er muziek in hem, kon hij weer zijn Neel knuffelen, al smakte ze hem ook met zijn dronken kop tegen de koffer-planken op. Dijn, dijnl dat was zijn leven, nu de verontrusting van hem was afgetild. En het zong in hem, nu hij gered was van die vreeselijke duizeling, die donkere ijzigheid, die killing ia zijn lijf. Hij zong, liederlijke liedjes van den hengelaar, met de kwieke geschiedenis van zijn dobbertjes-spel in het groene slootje; van het zotte boerinnetje, beladen met kleurige vogeltjes om naar de stad te gaan, en een schunnig heertje ergens voor een venster ziet zitten die haar vinkjes wou zien. Open-de-op Jordaansch gorgelden de zinnelijke liedjes zijn keel uit; ontlading in zang van zenuw-angst, terwijl hij zich zelf strafte in sullige gedweeheid als ze hem met een snauw &1 te luidruchtig vonden. Na de verkilling, er van schuwend in angstige herinnering, bleef hij soms weken zonder droppel drank. Er was dan wel een vreemde vereenzaming om zijn wezen, zoo zonder vrinden en buiten het kroeg-lawaai, maar hij huiverde ook zoo voor zich zelf en zijn monsterlijke verbijstering, later geheel herkend als een vlaag van wreedste driften, die in het donkerste van zijn heet-satyriastisch gestel opgesloten, wel eens morden, maar toch nimmer licht hadden gezien. Nooit was hij zoo goedig en alles-duldend als na de wegzinking van zijn gevoelloosheid. Dan zocht hij steeds, onder een schrijnende wroeging, verdooving in de zwaarste zwoegernij. Dan koeliede hij door, twintig uur per dag, met een restje slaap, zwaar als de dood, er tusschen gesleept. Zelfs Karei met zijn zonnig korfje witte Hagenaartjes, duifjes, pas afgericht voor de verre sterretjes-vlucht in den azuren zomer-hemel, kon hem dan niet op zachtere gedachten voor zichzelf stemmen. Er was soms een