De Jordaan

44

II.

Van zijn jeugd af was Stijn altijd een avontuurlijk zwoeger geweest, die het geduld had gemist een vak grondig te leeren, instinctief schuwend, dwang en gebondenheid, en nu voor zijn slordig ongeduld boetend. De eerste de beste slampamper met ©en lamme vlerk, maar een spel kaarten en een borrel in de hand, kon hem op groen gras trekken en dagen lang van zijn werk aflokken. Hij was een heel ander slag Jordaansche jongen dan Mooie Karei, zijn broer. Ook altijd geweest. — Karei zocht al zijn zoete en hitsige genoegens in, hij juist buiten den Jordaan. Karei was een knokker eerste-klas; bleef altijd voor anderen aan den hengel hangen, een onstuimige prent die al heel wat maandjes had opgeknapt voor ״mishandeling" van agenten en weerbarstige buurtgenooten. Stijn was geen vrouwedot, maar moeide zich met niets, miste het heetbloedig-vurige en bedillende van Karei, die iedereen vonkjes uit de oogen wou slaan. Maar éénmaal het drankvuur in zijn zenuwen, en dezelfde trage Stijn stond voor niets. Dan bleef Karei zelfs verstomd van Stijn's ijskoud vecht-flegma dat tot het uiterste van koele wreedheid in hem werd en toch een soort van razernij was. — In het dagelijksche leven leek Stijn veel goediger, trager, sloomer. Hij duldde veel langer en meer allerlei plagerijen, vinnigheden en zelfs grove uitbarstingen en „voerderijen". Stijn begreep ook niet fluks, had geen radde en verleidelijke tong als Karei, die je al boos kon mishandelen met zijn scherpe taal. Wat ze Stijn onder de ongebolsterde kameraden voor vijandelijke gemeenigheid schaften, dat slikte hij stil, zonder vertier. Zoo een slomme grasmaaier was hij nou eenmaal. Hij kon over zijn goeiigheid, zijn genegenheid en zijn afschuw, voor en van zekere menschen,