De Jordaan

143

wijd en breed wat ze deed. Hij zou het maar stiekem zelf zien klaar te spelen. Lien was ook een drukte-makerige baboe, die weer haar liedjes afjankte in het keukentje; kon hij best zonder. —

Met angstige en broze behoedzaamheid reeg hij de met touwtjes en stukjes veter dwars-verknoopte, armelijke schoentjes van haar voetjes los. Dat was een armbacht waarvan hij parels zweette en ronkte van inspanning. Een klauter op den stugsten kaaimuur ledk hem minder. Want voor niets ter wereld wou hij Sientje zien opschrikken uit haar slaap. Bang was hij eigenlijk voor zijn groote, beverige handen, die dat zachte peuterwerkje beheerschen moesten. Als een adem, zoo geruischloos bewoog hij zich om Sientje heen, blij dat hij het dutstertje zoo stilletjes kon regee-ren. Gelukkig had hij weinig drank in, kon hij het bleeke snoetje van zijn Sientje rustiglijk zien. Heel zacht en heel langzaam, het gerucht van ieder schuif-beweginkje aan haar dichte oogjes toetsend, lichtte hij armpjes en beentjes op en liet ze weer heel omzichtiglijk zakken. Zoo, scharrelend en zoekend naar bandjes en haakjes, wroetelde hij het slapend en zweetend wicht uit haar kleertjes, zonder dat een trilling van onrustigheid haar sluimer-snuitje had vertrokken. Op zijn wollen kousen sloop hij met haar wég, naar de achterkamer en legde Sientje als een plechtig vrachtje het bedje in. Dat had hij er, met zijn ruige klavieren, knaphandig afgebracht, prees Stijn zich zelf. Door het gangetje riep hij naar Neel dat ze hem tegen half zes moest roepen, en dat Karei het opgehaalde mandengoed maar zoolang in de vlet op de Brouwersgracht zou laden. Drie uur maf, in den zomertijd, moest maar genoeg zijn. Daarna een glas ijskoud mout en hij kon weer twintig uur den zwel spelen.