De Jordaan

126

Ze vloekte en blies verontwaardiging in het rond. Den volgenden dag merkte ze, dat vier van haar beste klantjes door opstookerij van de familie Burk, de ״fijnen" in het geloof, naar een concurrantje aan den overkant waren ver-erfd. Een razernij doorprikkelde haar zenuwen van hoofd tot hielen. Plots veranderde ze van tactiek. Ze liet al het valsche, schijnheilige gemonkel en gekonkel tegen haar, de koude kleeren langs glijen, en tot Stijn werd ze vriendelijk en toegeeflijker dan ooit. En zoo stillekens, zonder dat ze er eigenlijk een woord over hadden gesproken, werden zij het toen eens. Ze trouwden al na vijf weken verkeering. Maar nu brak voor Neel eerst goed de ellende-tijd aan. — Toen ze trouwden was Stijn net vijf weken in de suiker, en bracht wel veertig gulden loon in huis. Maar na vijf winter-zware weken stond voor zijn ploeg de boel stop. Neel was zwanger en Stijn werkeloos. — Het treurde en kniesde in de Jordaansche luchten; de winterhemel grauwde iederen dag; van géén kant leek er uitkomst. Uit het winkeltje waren ze vertrokken, bij gebrek aan waar en crediet. De oude Burk had met sluwste fijnigheid het zóó bewerkt, dat zelfs een énkele medelijdende ziel onder de grossiertjes, ook geen crediet meer wilde, uit angst voor voorgespiegelden ondergang van Neel's gezin. Toen scharrelde ze met haar heele zoodje naar een derde-achterkamer, op het verschooi-erdste deel van de Lindenstraat, bij het sombere Kar-thuizerplein, oudtijds het kerkhof. Een straatorgel weende zijn lied net voor haar stoep toen ze de ellendeachterkamer betrok. Ze voelde een smartelijke weeheid, en van binnen huilend riep ze om Jan. De heele buurt om haar heen lag te druilen in een angstig winter-donker. Het was alles rond haar, vervuiling en smerigheid. En dat schrikkelijke straatorgel, dat haar oude liedjes zoo schreierig en droef uit het gebarsten 'karkas rammelde.