De Jordaan

125

ren. Ze wist geen raad meer. Ruim twee jaar had ze nu op haar eigen rondgescharreld.... nu zou het buigen of barsten. Ook Willem werd plotseling ziek, kwaal van den vader. Ze rilde er van! Waren Willems tongetjes nou al verpest en verzworen?.... Er ging iets giftigs in haar rond, een soort van verbitterde woede die vroeger nooit haar had aangetast. Ze ging vloeken op alles. Het werd nachten waken bij Willem. Ze kón het niet meer bolwerken. Ze voelde zich wreed geranseld door een krankzinnig lot en haar werktucht en waakschheid paarlen voor de zwijnen. Zoo een sneeuwhoop was door geen man te beredderen, laat staan voor een vrouw alleen, met drie happers. —

Stijn kwam drukker, voelde zijn kans warmer, nu zij zoo jeremieerde en opstandig morde. Al 's middags vroeg kwam hij traag in en hielp de klantjes alsof het van zelf sprak. Kon Neel bij de kinderen blijven en al de achtergeschoven huishoud-dingen bijwerken. Het leek haar toch wel een goeierd.... Voor geen duitje uitge-slepenheid, maar ook geen dreigende stem vol vloeken en barsche woorden, als bij de meeste kerels om haar heen. Toch.... wat deed hij? Los werkman, bootwerker in een laatste ploeg,.... dan in suiker,.... dan in visch, met de vlet in kwakken-tijd. Heet ergerde Neel de buurtpraat, die haar ook verklapte dat de heele familie van Stijn, de ״fijne" Burk, fel zich verzette tegen de trouwplannen van hun jongen. Stijn huwelijken met een weeuw met drie kinderen? Drie biggen voeden van een wild-vreemd? De dolheid kittelde zijn kop! Hoe viel het hem in, in een buurt waar hij het jonge goed voor het grijpen had. — Neel luisterde, verbeet haar drift, barstte toen uit Wou zij den vent of wou de vent haar? Keken ze daar wel goed uit hun doppen? Wouen ze haar lijmen, dat schorremorrie? Ze was het fijner gewend geweest dan ze het ooit bij Stijn kon krijgen.