De Jordaan

124

bij kon. Dadelijk schoot Stijn toe, met zijn lang lijf, en vroeg of hij h׳ït voor haar mocht opknappen.. Ze keek in zijn sullige oogen en ze ervoer dat hij geen gemeenig-heid wou. Zoo hielp hij haar telkens vrachtjes versjouwen, kisten ontpakken. Toch begreep ze waar hij heen wou. Hij was aardig voor de kinderen; dat juist trof Neel het meest. Telkens loerde hij naar knappe Neel met haar gullen snoet. Verlegen en schuw stamelde hij op een dag zijn trouwplannen. Maar Neel, zeker van haar mannetje, wou eerst nog eens de kat uit den boom kijken. Ze weigerde met spot en kwinkslag. Stijn scheen gebluft. Weer overlegde hij bij zich zelf, om schuw en verlegen een nieuw praatje met haar te beknabbelen, maar ze keek zóó klaar en spotlustig dat de woorden hem op de tong bleven kleven. Zoo had hij wel een blauwtje geloopen en was hij tóch niet afgewezen, want Neel bleef hem vriendelijk te woord staan en óók, gevoelig voor zijn hulpvaardige oplettendheidjes. De driftige handelings-aard van Neel prikkelde juist zijn overwinnlngs-zucht, al begreep hij dat Neel hem in alles ver de baas was. Naast haar leek Stijn slordig en zorgeloos, dotn-dooie diender. Zoo een piendere levendigheid en rad doorslaan, neen____daar had hij niet

van terug. —

Het winkeltje had Neel van vertimmeren en bijkwasten wel honderd koude guldens gekost, terwijl Frans, haar broer, op aandringen en bevel van Nel, nog wel in de avond-uren voor niets meehielp. Daardoor had Neel te kort aan contanten. Het meest beklemmende voor den gang van haar nerihkje was, dat de buurt-grossiertjes haar geen crediet wilden geven, nu Neel eerlijk erkende dat ze niet meer contant kon inslaan. Ze waren zelf nering-doenden, verdroegen geen risico van kleine, loentj es-draaiende afnemers, moesten dus wel voor eigen heil wreedaardiglijk weige