De Jordaan

123

in een tobbe gewasschen te hebben, misselijk van het vele gebabbel en gehelp, bleef haar waaksche geest heendrentelen om wat geweest was. Dan hoorde ze Jan's zachte zangstem, hoorde ze hem voorlezen, en plots besefte ze zóó wreed haar misère en rampzalige alleenheid, dat ze in wilde snikken haar verdriet er uitstootte. Het ergste was wel dat ze begreep het toch zoo niet te kunnen bolwerken. Ze verdiende alleen wat door schandelijk-lang overwerk; door heel laat te sluiten en heel vroeg weer te openen. Zoo een werkduur hield geen sterveling vol. En het bleef zoo een schijntje wat ze beurde. Een handel van halve centjes. Ze werd onbarmhartig dood-geconcurreerd door geburen. Het krioelde van winkeliertjes en kleine negocianten in de buurt. Het leek onder al die bedienertjes één grof ge-zwendel en één waren-vervalsching zonder ende. Ze vochten tegen elkaar óp, slokten elkaar op en ze verdienden geen van allen een duit. Zoo armzalig had ze zich dat gedoentetje nooit ingedacht; dat elkaar het brood-uit-den-mond-vreten. Ze wist één ding heel zeker: dat ze nog een knappe meid was. Als ze met onfatsoen had willen bijverdienen, zou ze er !makkelijk gekomen zijn. Allerlei slag van begeerig mansvolk zwierf om het blond-harige weeuwtje. Een enkele deed haar zóó gemeene voorstellen dat ze er van schrok. Als dat haar lieve Jan eens gehoord had. Ze worgde zich liever zelf dan voor geld zich dien patsers te verkoo-pen. Toch begon ze één jongen in de gaten te houden: Stijn Burk. Ze kende hem als kind al, uit de buurt. Ze wist dat hij een beetje onklare kerel was, maar toch wel sullig en niet onknap. Hij leek wat lijzig in zijn gang en zwaar-op-de-hand in een praatje, zoo schuw en stotterig en m;t of hij nooit zijn woorden kon grijpen. Hij zwierf gedurig om haar nerinkje. Op een dag schepte Neel petroleum uit een vat waar ze niet goed