De Jordaan

122

niet in de schoenen. Neel, de vertroetelde, zonder zorgen, zou nu zélf moeten aanpakken en forsch ook. Dien, haar hysterische zuster, ook met een baas-briljantslijper getrouwd, had dadelijk in sentimenteele gulhartigheid wel twintig maal hulp beloofd, maar het al weer dertig keer ontkend. Neel merkte dra,.... van familie en vrienden moest ze, in nood, niets verwachten. Kloek sloeg ze de handen op elkaar. Al liep de molen door den vang, scherp zou ze waken voor haar kinderen. Na Jan's dood was er nog honderd gulden op het boekje over. Haar goud bracht ze naar den lommerd en de meubeltjes deed ze van de hand. Dien dag vergat ze nooit, want ieder glansje op haar gepoetste en gepolitoerde boeltje had ze lief. Met dat sommetje bijéén, kocht ze zich in een negotie aan de Willemstraat, die net van de hand gedaan zou worden.

In haar nerinkje verkocht ze van alles: petroleum, stoffers, potlood, bikzand, snoepgoed, boenders, turven enz. Voor niemand in de buurt wou ze zich laten kennen. Ze vond het prettig te hooren dat zij de knappe weduwe van den jonggestorven Gronjee was, die nu zelf voor haar drie kinderen den kost bijeen scharrelde. Het leek Neel eerst wild-vreemd. Zij, verkneld tus-schen zorgen, ploeteren, afhankelijk van klantjes en buurtjes? Ze kon het zich-zelf niet indenken, dat nietige, muggenzifterige bestaan van halve-centjes-negotie, dat je-klaar-houden met een lachje, voor twee centen thee.... Ze zwoegde dag en nacht. Ze kon het. Als dochter had ze bij haar moeder de heele huishouding opgeknapt, tot haar verkeering met Jan. Maar nu had ze haar woninkje, haar kinderen en het nerinkje te beredderen. Ze was bek-af en iederen avond, tegen twaalf uur sluitend, sliep Neel al voor ze uitgekleed was. De Zaterdag-avonden verstilden haar heele wezen. Dan trokken de herinneringen óp. Na de kinderen verschoond en zich zelf