De Jordaan

121

kantjes voor Mientje, op een jurkje voor Jansje, op een gekleurd doekje voor Willem; op een hel-gekleurd karpet voor het eigen woninkje; ״faan", nou de mat „achter" aan het uitrafelen was. — Jan liét zich dan besmonzelen, diepte in zijn zak, kocht altijd iets en kreeg een extra drukkert van zijn uitgelaten Neel. Koot's zuurkarretje kon ze niet voorbij, aan den wallekant, zonder even een ruk te geven aan de vlag, boven de wit-steenen tonnetjes wapperend. En als Neel bij de Noordermarkt zang en harmonica hoorde, dan woelde eerst recht ontstuimig haar vroolijkheid los, liep ze opgewonden te dansen naast haar bedaard-ver-genoegden Jan. Soms gingen ze nog mosselen snoepen aan de Nieuwe Brugsteeg, onder een bende volk, Amster-damsche Zaterdagavond-gewoonte, maar meestal eindigde de kuier langs den Haarlemmerdijk. Daar slurpte Neel nog even een glaasje rood, in een damphol-volks-café, waar gramophonen gierden en galmden, en een joedelend-heet steinmengeraas en gelal uitgoten over de lachende en drinkende gasten. Dan naar huis, waar Neel de vrouw afloste die voor tien cent, den heelen, kostelijken avond op haar kinderen had gepast. —

Zoo, zonder zorgen leefde ze, zonder te zien dat de laatste maanden Jan al stiller werd. —

Plots brachten ze hem op een dag van de fabriek thuis, met een hevige bloedspuwing. Vier maanden lag hij op bed langzaam weg te sterven. — Toen was hij heelemaal geworden, de verstilde, knutselwerkjes-bearbeidende teringlijder, door den dokter totaal opgegeven. Jan's spaarbank-boekje werd zoo goed als kaal geplunderd. De dood had hem heel nabij gepraaid. Vier maanden na zijn thuisgebracht worden van de fabriek, was hij overleden. Neel bleef met drie kinderen, als ruim drie en twintig-jarige weduwe, alleen. Ze had smart als nooit te voren, en toch zonk haar de moed