De Jordaan

III

omdat er zooveel sliepen in één hok, vlak bijeengeperst, met intimiteit van een ieder verdrongen en verduwd, er was onder de kleine burgerij geen vuilaardig gedoe als in de stegen en sloppen van de buurt, waar het schuim huisde. Corry sprak liederlijk, dacht liederlijk, leefde schaamteloos in wreede en wrange onverschilligheid, meestal koud-boosaardig, alleen om ontsteltenis te veroorzaken. Ze verachtte het goedige diep, met een wreed, innerlijk-grinnikend welbehagen.

De fatsoenlijke Jordaan-moeders met een zeker strak-conventioneel eer-begrip, wilden haar nooit met hun aankomende meisjes zien omgaan. Want ze bedierf deze met gesprekken van aanhitsende wellustigheid en stootte een verzet-geest in hun op, die ze voor een poosje totaal onhandelbaar maakte. Ze sarde en kweelde, en ze omvurigde hun oogen met verhalen van weelde en ontuchtigen jool, terwijl ze koud bleef voor haar eigen hitte-woorden. Ze leerde ze schandelijke foefjes, om van jongens belletjes, mooie slootjes of snoertjes los te krijgen en hen daarna weer af te danken, wanneer ze de geschenkjes binnen hadden. Telkens kwam er een ander wijf uit de wijk bij Nel klagen over het ronselende gedrag van Corry. Dan lachte deze met een genieenen trots en een uittartenden overmoed als eenig antwoord. Moeder Nel verloor gansch haar drift op dit zinnelooze wicht en mompelde altijd weer: ״niks zeggen of perdoee worgen" ....

Uit haar lui zit-gehang gooide Corry wat verliefde spotwoordjes naar den zwerver Huib, die heel knus, ingebogen van rug, zijn derde dikke droge boterham in zijn koffiekom sopte. —

— As je je fleggies loat scheire Cor, is èl je maujig-haat wèg....

Wild snauwde ze iets terug met krijscherige en op-