De Jordaan

110

Nel, Corry's moeder, een knappe maar dood-fatsoen-lijke vrouw, had geen begrip van zoo een dochterdeern. Ze zag ook wel dat Corry heel mooi was, maar zoo gemeen? Moest dat? Zoo een lastermond, die al haar zorgen met een blaas van haar hart afzette? Nel's angst voor de schande van haar kind, was véél grooter dan haar heerschzucht. Voor Corry was ze bang, echt bang. Ze keek ontsteld naar al haar doen en laten. Twee jaar geleden had ze haar al eens negen weken op een soort van dwang-school geprest, maar ze weigerde voedsel; het moest haar ingegoten worden en ze bracht zóó hevige verwarring onder de andere slechte meisjes, dat de directrice en de zusters het niet meer konden gedijen. Toen zou ze naar een groote tuchtschool buiten overgebracht worden. Maar ze had Nel zóó wild en geheel ontredderd van haat en afschuw aangekeken en met iets zoo vreeselijks gedreigd, dat haar moeder er voor goed van had afgezien. Want al was Corry slecht, hard als een bikkel, ongevoelig en onverschillig, toch hield Nel, verborgen, veel van de meid, voelde ze in Corry's trotsche opstandigheid tegen alles, iets van haar eigen heerschzucht uitgeleefd. Alleen van Corry's schijnheilige aanhaligheid onder jongens, rilde Nel. Maar gelijkelijk voelde ze héél diep, dat ze tien tangen op

haar rug zou kunnen stuk slaan,____Corry zou precies

blijven wie ze was. Voor haar met Frans had de meid net zooveel ontzag als voor een deurknop. Ze vermolmde zijn schutterige verwijt-woorden met een driftig gebaar van haar mooie handjes en haar instinctieve verachting voor alles wat zwakkelijk heerschte. In alles voelde Nel, dat in Corry een woeste, staag-tegen-stuwende kracht werkte, die ver bóven haar bedreigingen en woede-losbarstingen uitging. Corry bracht iets los-zedeloos' mee in huis. Want al bestond er geen schaamte in de woningen der Jordaners voor elkaar,