De Jordaan

109

bruingouden oogen een contrasteerende tinteling en moedige vurigheid, soms bij het wreed-wulpsche af. — Ze wist hoe uittartend mooi ze was, en hoe zonderling bekorend en misleidend van onverhoede zwenkingen haar dubbel-natuur; uitgelaten-kinderlijk of streng alles-begrijpend en bezinnend. Ze droeg geen vijf rokken op elkaar voor zware heupronding. Ze had alle lijf-mooi dat ze hebben moest. Ze was zóó blank en blond dat niemand in haar een volksmeid zag, als ze haar mond maar dicht hield. Ook bewoog ze zich heel los en vrijmoedig, en met een onbestudeerde gratie die iederen man dadelijk beduusd maakte. Toch gaf Corry alleen heviglijk om één kerel, om Mooie Karei Burk. Maar die was altijd onverschillig en minnetjes langs haar gekuierd, zonder boe of bah. Wel stoeide hij met de slanke Neeltje Terwee, haar vriendin, maar haar merkte hij nauwelijks op. Een stug knikje, dat was alles wat ze kreeg. Karei Burk, dat vond ze nou een echten mooien kerel, een vent om den heelen dag het gezicht van vol te slobberen met lekkere zoenen op zijn brutaal-krachtigen mond. Hoe stom loerden, naast hém, al de kerels uit hun tronies. Zijn pet was nooit plat; zijn jekker nooit te kort; zijn sigaar nooit stinkend en zijn pijp altijd schoon. Zelfs in zijn bombazijnen broek, zóó, met de vischschubben op zijn handen, stond Karei er nog fijn bij, zoo,.... ze-wist-zelf־niet-hoe-aanhaal-derig knap en spottend, en zoo losjes en onbekrompen van gebaar. Zoo beloerde ze hem dikwijls achter een hoop menschen, op de Lindengracht, als hij koddig-rumoerig zijn waar aan het uitventen was met Noordpool, Schoene-bak en zijn broer Stijn. O! ze was dol op zijn wreeden, harden spot, zijn beukende en dan weer streelende handen, zijn spitse, scherpe woorden en zijn knapelijke heerschzuchtigheid, al ondervond ze die van hem nooit zélf. —